W ostatnich czasach bardzo dużo mówi się o integracji sensorycznej. Naukowcy i psychologowie wypowiadają się na ten temat pod kątem dzieci, które rozwijają się w nieprawidłowy sposób. Warto zapoznać się z tym tematem, ponieważ dzięki temu można w szybki sposób wykryć pewne nieprawidłowości. Jeżeli uda się to zrobić, to ewentualne „braki” będzie można bardzo szybko nadrobić przy pomocy odpowiednich terapii.
Mówi się, że integracja sensoryczna rozwija się w dziecku jeszcze w okresie płodowym. Jeżeli wszystkie procesy na tym etapie będą zachodziły prawidłowo rodzice takich maluchów nie będą musieli się niczego obawiać. Jednak nie wszystko idzie tak pięknie i niektóre dzieci już po narodzinach mają problem z pewnymi bodźcami zewnętrznymi, jakie do nich docierają. Integracja sensoryczna związana jest z naszymi zmysłami, a więc ze wzrokiem, dźwiękiem, węchem, smakiem i dotykiem. Jeżeli w układzie nerwowym powstają pewne niedociągnięcia, to sensoryka związana z tymi zmysłami nie będzie dobra.
Kiedy można zauważyć pierwsze objawy. Jednym z nich może być chociażby opóźnienie mowy. Można to zauważyć już około 1 roku życia. Mówi się, że dzieci zaczynają rozmawiać wtedy, kiedy same mają na to ochotę. To prawda. Jednak jeżeli nadchodzi drugi rok życia, a dziecko nadal nie ma ochoty na kontakt z otoczeniem, a w szczególności ze swoimi rodzicami, to czas na to, aby zacząć się martwic i udać się na wizytę do lekarza pediatry. On to w dalszej kolejności pokieruje nas do odpowiednich specjalistów, którzy zalecą odpowiednią terapie. Do innych objawów może być również strach przed głośnym dźwiękiem. Dzieci bardzo często kulą się w sobie przy muzyce, która nam na pierwszy rzut oka wcale nie wydaje się głośna. Jeżeli dziecko jest w stanie uciec ze sklepu, ponieważ wydaje mu się, że jest tam za głośno, to czas na to, aby w odpowiedni sposób reagować w postaci wizyty u lekarza.
W przypadku takich zaburzeń dzieci bardzo często wycofują się do „swojego” świata, gdzie czują się najbardziej bezpiecznie. Nawet, jeżeli rodzic oferuje dziecku pomoc, ochronę, czy nawet wspólną zabawę – dziecko nie reaguje. Nie trzeba obawiać się takiej terapii sensorycznej. To nic ciężkiego. To forma leczenia, która odbywa się poprzez zabawę z małym dzieckiem lub też starszą pociechą. O takich tematach można przeczytać również na stronie http://www.zabobon.pl/dziecko-a-integracja-sensoryczna/. Im wcześniej rodzice zareagują tym większa pewność, że w przyszłości nie będzie widać żadnych problemów związanych z rozwojem nerwowym dziecka.
Przeczytaj też: http://www.strzyga.pl/pojazd-na-akumulator-dla-dzieci-jaki-wybrac/
