Płytki sen przerywany nawet najmniejszym szelestem, nieustanny płacz oraz ciągła potrzeba bycia na rękach opiekuna – to częste powody do niepokoju wśród świeżo upieczonych rodziców, których maluchy w ten sposób okazują swoje grymasy za dnia i nocy. Czasami dochodzi do poziomu, w którym wizyta u pediatry bywa koniecznością. Tam zazwyczaj dowiadujemy się, iż wszystko z naszą pociechą jest w porządku, a zachowanie wywracające do góry nogami życie rodzinne to oznaka High Need Baby. Co oznacza ta nazwa oraz czy symptomy te są oznaką błędów w wychowaniu?
Jak poznać „hajnida”?
Zapożyczona z języka angielskiego i nieco spolszczona terminologia „hajnida” zdążyła już na stałe wejść w slang współczesnych rodziców. Dzieci HNB odznaczają się zwiększonym zapotrzebowaniem na obecność swoich opiekunów w pobliżu. Niekiedy określa się je inaczej jako dzieci nieutulone, co może być już nazewnictwem nieco bardziej nawiązującym do prezentowanego przez nie zachowania. Każdy kto ma takiego malucha wie, co znaczy wykonywać podstawowe czynności w ciągu dnia jedną ręką, a drugą tulić pociechę i próbować uśpić ją na wszystkie, możliwe sposoby.
Podobna sytuacja ma miejsce w nocy. O ile dziecku uda się zasnąć o i tak już późnej porze, to nawet dźwięk rodziców zmierzających w stronę toalety zdoła je obudzić. Wtedy rozpoczyna się płacz, który jest w stanie przerwać wyłącznie uścisk matki i najczęściej przyłożenie główki do piersi.
High Need Babies są przyzwyczajone do stałej bliskości z opiekunem z uwagi na zwiększone poczucie bezpieczeństwa. Tylko poprzez mocny płacz są w stanie zakomunikować rodzicom, że nie podoba się im pobyt w wózku czy łóżeczku.
Czy HNB jest po części winą rodziców?
Niejednokrotnie zdarza się, iż nawet dziadkowie obwiniają młodych rodziców o nadmierne przyzwyczajanie dziecka do nieustannego noszenia na rękach i tulenia. Jest to absolutnie nieuzasadnione oskarżenie, na które z pewnością nie uda znaleźć się żadnych dowodów. Kształtowanie się HNB obejmuje już nawet te najwcześniejsze etapy rozwoju dziecka, gdy to przebywa jeszcze w brzuchu matki. Już wtedy przyzwyczaja się je do noszenia, kołysania i przytulania. Niektóre maluchy zaraz po wyjściu na świat zdołają pozbyć się tej potrzeby – inne pozostają z nią jeszcze przez długie miesiące.
Wymagające dziecko – czy da się je oduczyć tej cechy?
Jedyną osobą, będącą w stanie wyeliminować zachcianki dziecka w tym zakresie jest matka. Z uwagi na szczególnie aktywną prawą półkulę mózgu, może ona odczytywać emocje swojej pociechy znacznie lepiej niż ktokolwiek inny. Jeśli więc matka stwierdzi, że w danym momencie płacz dziecka jest bardziej wymuszaniem aniżeli potrzebą bliskości, to jej decyzję należy w pełni uszanować. Oczywiście, nie zawsze tak jest. Bardzo często komunikacja między młodą osobą, a rodzicem odgrywa kluczową rolę w pozbyciu się tego problemu. Wiadomo, że dziecko samo po pewnym czasie wyrośnie i nie będzie już z aż taką częstotliwością prosiło o przytulenie.
